پرسشنامه تمایزیافتگی خود اسکورن و فریدلندر(۱۹۹۸):

این پرسشنامه نخستین بار در سال ۱۹۹۸ توسط اسکورن و فریدلندر با ۴۳ سوال طراحی و اجرا شد. سپس در سال ۲۰۰۳ مورد بازبینی قرار گرفت و با ۴۶ سوال و ۴ عامل تنظیم شد و به منظور سنجش میزان تمایزیافتگی افراد به کار می رود. تمرکز اصلی آن بر روابط مهم زندگی و ارتباطات جاری افراد با خانواده اصلی آن هاست(اسکورون و اسمیت، ۲۰۰۳). این پرسشنامه با مقیاس لیکرت و در طیف ۶ گزینه ای، ابدا در مورد من صحیح نیست(نمره ۱) تا کاملا در مورد من صحیح است(نمره ۶)درجه بندی شده و از ۴ خرده مقیاس گریز عاطفی، واکنش پذیری عاطفی، آمیختگی با دیگران و جایگاه من تشکیل شده است. ۱۱ آیتم خرده مقیاس واکنش پذیری عاطفی بازتاب دهنده درجه ای است که فرد به محرک محیطی با حساسیت بیش از حد یا با تغییر پذیری عاطفی پاسخ می دهد. خرده مقیاس جایگاه من شامل ۱۱ آیتم است که در کنار تعریف واضح حس خود، میزان وفاداری به عقاید شخصی را در زمانی که فرد مجبور به انجام خلاف عقاید خود است، مشخص می کند. خرده مقیاس ۱۲ آیتمی گریز عاطفی نشان دهنده احساس ترس از صمیمت و احساس آسیب پذیری بیش از حد در ارتباط با دیگران است. آیتم های مرتبط با این خرده مقیاس نشان دهنده ترس از روابط صمیمانه، رفتارهای دفاعی مانند عملکرد بیش از حد، فاصله گیری، یا انکار می باشد. سرانجام نسخه ۹ آیتمی هم آمیختگی با دیگران، نشان دهنده درگیری در روابط بیش از حد عاطفی با دیگران می باشد. در پژوهش اسکورون و اسمیت(۲۰۰۳) ضریب اعتبار کل آزمون ۹۲/۰ بدست آمده است.  این آزمون در ایران توسط یونسی(۱۳۸۵) بر روی نمونه عادی هنجار یابی شده و اعتبار آن از طریق بازآزمایی و الفای کرونباخ برای کل مقیاس ۸۵/۰، واکنش پذیری عاطفی ۷۷/۰، جایگاه من ۶۰/۰، گریز عاطفی ۶۵/۰ و امیختگی با دیگران ۷۰/۰ به دست آمده است. روایی آزمون نیز از طریق تحلیل عاملی مورد بررسی قرار گرفته و ۴ عامل با ارزش ویژه بالاتر از یک به دست آمده که در مجموع ۶۷/۵۷ درصد واریانس را تبیین کرده است.

Visits: 651